Δεν έχω πρόβλημα με εκείνους που ανησυχούν, ακόμα και αν οι ανησυχίες τους είναι αβάσιμες. Ούτε με όσους είναι ήσυχοι, έστω και αν αυτό μπορεί να μας εκθέσει σε κινδύνους. Ωστόσο, με δυσκολεύει το γεγονός να ανησυχώ ή να ηρεμώ χωρίς σαφείς εξηγήσεις για το γιατί πρέπει να νιώθω έτσι.
Ο πρώην Πρωθυπουργός, Α. Σαμαράς, έκανε αναφορές στην Κύπρο, δηλώνοντας ότι υπάρχουν «άδικες και καταστροφικές» λύσεις που «μαγειρεύονται» για το Κυπριακό. Θεωρεί ότι η διάλυση του κυπριακού κράτους μπορεί να οδηγήσει σε διαμελισμό του Αιγαίου και στην κατάρρευση της Ελλάδας. Η δήλωση αυτή προκαλεί ανησυχία, αλλά είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί πού ακριβώς υπάρχουν αυτές οι φήμες και τι ακριβώς κυκλοφορεί. Δεν φαίνεται πως κανείς σοβαρός φορέας έχει ακούσει κάτι αντίστοιχο. Αντίθετα, τέτοιες πληροφορίες βρίσκονται συνήθως σε ακραία έντυπα.
Η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών που υποστήριξε ότι δεν τον ενδιαφέρει το πώς θα χαρακτηριστεί, αρκεί να κάνει μια «μεγάλη παρακαταθήκη για τη χώρα», είναι επίσης προβληματική. Η «ηρεμία» και η «αυτοπεποίθηση» της χώρας δεν είναι επιλογές αλλά υποχρεώσεις των κυβερνητών.
Ας στραφούμε στο γεγονός ότι ο Γεραπετρίτης θα συναντήσει τον Τούρκο ομόλογό του στις 8 Νοεμβρίου. Είναι προφανές ότι δεν θα διευθετηθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές, αλλά ίσως δοθεί η ευκαιρία να αναφερθούν. Η διεθνής πολιτική έχει τους δικούς της κανόνες και οι διαφορές δεν λύνονται με απλές συνομιλίες.
Είναι επίσης σαφές πως κάθε κυβέρνηση δεν πρόκειται να θέσει ζητήματα εθνικής κυριαρχίας ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου. Τα περισσότερα θέματα που ανακύπτουν είναι ζητήματα κυριαρχίας, που ανταποκρίνονται περισσότερο στις ελληνικές θέσεις. Είναι πιθανό ότι κανείς δεν θα αποδεχθεί έναν συμβιβασμό που θα μας αφήνει σε μειονεκτική θέση, ειδικά σε συνθήκες δημοκρατίας.
Αντίθετα, κάποιοι άλλοι κοιμούνται ήσυχοι, νομίζοντας ότι όλα βαίνουν καλώς. Όμως, αυτό είναι εφικτό μόνο εφόσον οι συνθήκες παραμένουν ευνοϊκές, όπως η στρατιωτική ισορροπία και οι διπλωματικές σχέσεις. Κάθε απρόβλεπτη κατάσταση θα μπορούσε να ανατρέψει την «ηρεμία».
Η συνεχής αντιπαράθεση ανάμεσα στην ανησυχία και τον εφησυχασμό δεν είναι κάτι νέο για τη χώρα μας και συνοδεύει την ιστορία της σχεδόν από την ίδρυσή της. Υπάρχει μία διαρκής ισορροπία μεταξύ του «πω, πω, πω!» και του «έλα μωρέ!», που τελικά καταλήγει να χαρακτηρίζει τις πολιτικές ταυτότητες.
Έτσι, οι ανησυχούντες φοβούνται ότι θα χάσουν, ενώ οι ήσυχοι φοβούνται ότι δεν θα κερδίσουν. Ωστόσο, η κληρονομιά που έχουμε από το «έπος του ’40» είναι πολύτιμη. Η Ελλάδα διαθέτει έναν ένοπλο στρατό και έναν λαό έτοιμο να υπερασπιστεί την πατρίδα του.
Πηγή: tovima.gr
