Η βία στους νέους είναι μία σοβαρή ένδειξη ότι υπάρχει κάτι που δεν λειτουργεί σωστά στην κοινωνία μας. Αντί να επικεντρωνόμαστε σε τιμωρητικά μέτρα, αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτια του προβλήματος. Την τελευταία δεκαετία, οι νέοι βιώνουν μία άνευ προηγουμένου αναστάτωση, η οποία τους έχει γεμίσει φόβους και αγχώδεις διαταραχές, με τη κατάθλιψη και τους αυτοτραυματισμούς να αυξάνονται δραματικά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι απογοητευτικό να παρατηρούμε ότι οι εξαγγελίες για την αντιμετώπιση της νεανικής βίας περιλαμβάνουν περισσότερο τιμωρία και καταστολή, χωρίς να εξετάζουν τις πραγματικές ανάγκες και προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι σήμερα. Οι γονείς, οι οποίοι συχνά βρίσκονται σε δυσκολίες και πίεση, δεν χρειάζονται απειλές, αλλά υποστήριξη. Οι καλύτερες στρατηγικές περιλαμβάνουν τη ψυχική υγεία στα σχολεία, συμβούλους οικογενειών και τη στήριξη αντί της ποινής.
Ποιος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή; Ποιος ευθύνεται για τον περιορισμό των υποδομών που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τους νέους; Ποιος τους εκπαιδεύει σε ένα σύστημα που δεν τους παρέχει τα εργαλεία για να κατανοήσουν τη θέση τους στην κοινωνία; Σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, οι νέοι συχνά ωθούνται προς ομάδες που δεν τους προσφέρουν πραγματική κοινωνικοποίηση, μετατρέποντας το άγχος και την ανασφάλεια σε επιθετικότητα.
Είναι απαραίτητο να αποδεχτούμε ότι χωρίς ένα εκτενές πρόγραμμα επενδύσεων στην εκπαίδευση, μαζί με μία ουσιαστική μεταρρύθμιση του εργασιακού καθεστώτος των γονιών, τα μέτρα αυτά θα είναι αναποτελεσματικά. Η κοινωνία χρειάζεται να επενδύσει σε ανθρώπους και εγκαταστάσεις ώστε να δημιουργήσει ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον για τους νέους.
Η λύση δεν είναι ο φόβος, αλλά η ασφάλεια και η αποδοχή. Εάν δεν δούμε αυτή τη νεανική βία ως ένα καμπανάκι για το τι συμβαίνει γύρω μας, τότε η πραγματική βία – εκείνη που κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες και στους σιωπηλούς δρόμους – θα συνεχίσει να πλήττει τις ζωές όλων. Πηγή: tovima.gr
