Στην εποχή του Μεσαίωνα, ανάμεσα στον 12ο και 13ο αιώνα, εμφανίστηκε μια ενδιαφέρουσα ομάδα ανθρώπων, οι Goliardi, που υψώθηκαν ως φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στην καταπίεση και την αδικία του κλήρου. Αυτή η ομάδα αποτελούνταν από πλανώμενους κληρικούς και σπουδαστές, οι οποίοι ακολουθούσαν τους δικούς τους νόμους και είχαν έναν ιδιαίτερο τρόπο ζωής. Η ποίησή τους, γνωστή ως Carmina Burana, εξέφρασε ιδέες που αντιστρατεύονταν τις συντηρητικές αξίες της εποχής και ενσωμάτωνε μια πρωτοφανή πρόοδο.
Τα Carmina Burana χωρίζονται σε τρία βασικά θεματικά μέρη: ηθικά-σατιρικά, ερωτικά και βακχικά. Η γλώσσα τους, απλή και προσιτή, αναδεικνύει την καθημερινότητα και την πνευματικότητα των Goliardi, καθιστώντας τη ποίηση αυτή προσιτή σε ευρύτερο κοινό. Μοναδική καινοτομία της ήταν η δημιουργία ενός ρυθμοτονικού μέτρου που συνδύαζε αρμονικά με τη μελωδία.
Αξιοσημείωτο είναι ότι τα Carmina veris et amoris είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά και ελκυστικά για τον αναγνώστη, εκφράζοντας την ιδέα ότι η ερωτική πράξη, τόσο πνευματική όσο και σωματική, είναι απαραίτητη για την ανανέωση της φύσης. Παρά την κυριαρχία του ιπποτικού έρωτα στην Ευρώπη, η ποίηση των Goliardi κατάφερε να φέρει μια μοναδική αισθητική και φρεσκάδα.
Η επίδραση της ποίησης αυτής επεκτάθηκε μέχρι και σε σύγχρονους καλλιτέχνες, όπως ο Ντάριο Φο, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μέσω των έργων του, καυτηρίασε την εξουσία με τρόπο συνεχίζοντας την παράδοση των Goliardi και αποκαθιστώντας την αξιοπρέπεια των καταπιεσμένων.
Σημαντική είναι και η παραδοσιακή μελωδία του Καρλ Ορφ, η οποία έφερε αυτά τα ποιήματα στο προσκήνιο μέσω της σύνθεσης του “O Fortuna”. Αυτή η μουσική σύνθεση προσέφερε μία νέα διάσταση στην κατανόηση της Goliardικής ποίησης και της κληρονομιάς της, καθώς η μελοποίηση έδωσε φωνή και ζωή σε αυτές τις μεσαιωνικές δημιουργίες.
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι στην Ελλάδα τα Carmina Burana παρουσιάστηκαν στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το 1984, και εφεξής έχουν παιχτεί σε διάφορες εκδόσεις. Η τρέχουσα παραγωγή από την Εθνική Οπερα της Οδησσού, με πλήθος συμμετεχόντων, αναδεικνύει τη διαχρονικότητα και τη συναρπαστική φύση αυτής της ποίησης.
Πηγή: tovima.gr
