Στην ιστορία του σουρεαλισμού, ένας πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ αποτελεί σημείο αναφοράς. Παρουσιάζει μια πίπα και φέρει τον τίτλο «Αυτό δεν είναι μια πίπα». Ο πίνακας αυτός προσφέρει πολλές ερμηνείες. Αυτό είναι κι ένα από τα μυστικά του σουρεαλισμού: δημιουργείς κάτι όμορφο και το αναλύεις επανειλημμένα μέχρι να σε καταβάλλει η πλήξη.
Αναφορικά με την “κεντροαριστερή αντιπολίτευση” στην Ελλάδα, παρατηρούμε ότι κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς συνιστά, ούτε και γιατί θεωρείται “κεντροαριστερή”. Παράλληλα, οι ομάδες που την απαρτίζουν φαίνεται να λειτουργούν σε διαφορετικές ή και αντίθετες κατευθύνσεις. Είναι φανερό ότι η αντιπολίτευση είναι αποδυναμωμένη και κατακερματισμένη, με τη διακυβέρνηση να έχει περάσει στην παρούσα κυβερνητική παράταξη.
Αυτό μας φέρνει στην ιδέα που ανέφερε η Όλγα Γεροβασίλη, η οποία τόνισε την επιθυμία της για μια μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη, η οποία θα προέλθει από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Υποθέτω ότι η προσέγγιση αυτή στηρίζεται στην λογική “να έρθουμε όλοι μαζί, μήπως μπορέσουμε να κερδίσουμε τον Μητσοτάκη”. Ωστόσο, τίθεται το ερώτημα γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που απέτυχαν στο παρελθόν με τον Τσίπρα να επιδιώκουν σήμερα μια νέα συνεργασία.
Η σχεδόν παράλληλη διαδικασία εκλογής αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει ικανή να αναδείξει μια σοβαρή εναλλακτική στον κυβερνητικό λόγο. Αν και τα κόμματα αυτά προσπαθούν να φανούν δυναμικά, παραμένουν εγκλωβισμένα σε διαδικασίες που δεν αγγίζουν θεμελιώδη ζητήματα κυβερνητικής πολιτικής. Φαίνεται να εξαντλούν τα αποθέματα τους σε εσωκομματικές αντιδράσεις χωρίς να παρουσιάζουν καμία ουσιαστική αντιπολίτευση.
Στην Ελλάδα, έχουμε έναν κατακερματισμένο κομματικό συστηματισμό, που αντικατοπτρίζει μια γενικότερη τάση που παρατηρείται στην Ευρώπη, με περισσότερα κόμματα αλλά λιγότερες πραγματικές κυβερνητικές δυνάμεις. Αυτή η κατάσταση έχει δημιουργήσει ένα κενό στο πεδίο της υπεύθυνης και αποτελεσματικής διακυβέρνησης.
Ο κραυγαλέος κατακερματισμός του πολιτικού τοπίου φέρνει στην επιφάνεια τη διχοτόμηση μεταξύ διαλόγου και πραγματικής πολιτικής δράσης. Είναι ενδεικτικό πως σε δύο σοβαρά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, οι διαδικασίες αποκλίνουν εντελώς από ουσιαστικά ζητήματα διακυβέρνησης και μόνο αποκαλύπτουν περιθωριακές αντιπαραθέσεις.
Πηγή: tovima.gr
