Εκεί που κάθεσαι, υπήρχε κάποτε ένα οικόπεδο, χωράφι ή βοσκοτόπι, και το κλεφτόπουλο ερχόταν να παρατηρήσει το αστικό τοπίο από ψηλά. Μέχρι πρόσφατα, η θέα ήταν απεριόριστη, φτάνοντας μέχρι την Αίγινα, προτού χτιστεί το τετράγωνο μπροστά σου. Ερχόσουν με το μυαλό να ταξιδεύεις στους λόφους και την Ακρόπολη, αλλά τώρα, η καθημερινότητά σου περνά από το παράθυρο.
Ακριβώς απέναντι, η νέα νοικάρισσα, που μόλις μετακόμισε, ξεβρακώνεται καθημερινά μπροστά σου, όπως παρατηρείς χωρίς να μπορείς να ξεφύγεις από τη ρουτίνα. Πάλι καλά που η γαμημένη δεν τραβάει την κουρτίνα, αν και εσύ είσαι τόσο κουρασμένος από την καθημερινότητά σου και τις επιστροφές από το γραφείο.
Οι εικόνες της ζωής σου περνούν, σαν να παρατηρείς τις φωτιές στον Καρέα μέσα από τον ηλιακό θερμοσίφωνα, καθώς ο ήλιος δύει. Η κυρία Βανού, η γειτόνισσά σου, έχει απομείνει μόνο για να σε ρωτήσει επίμονα πώς πάνε τα πράγματα στη ζωή σου. Αυτή η ερώτηση, όμως, καθρεφτίζει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, όταν αναγκάστηκε να ταπεινωθεί στον εργολάβο και πρόσφατα στον ακτινολόγο, σχεδόν φαλακρή και με απροσδιόριστο μέλλον.
Μια μέρα, η κυρία Βανού απεβίωσε. Την είδες να περνάει μέσα από το παράθυρο, σαν βαλλιστικός πύραυλος, φορτωμένη με καημούς. Δεν πρόλαβε να ξεπεράσει τις δυσκολίες που της έφερε η ζωή. Αναντίρρητα, η ζωή είναι σκληρή και αδυσώπητη.
Σε αντίθεση, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μετά την ψήφο για τον γάμο των ομόφυλων, γιόρτασε τη διεύρυνση των δικαιωμάτων, δείχνοντας την αποφασιστικότητά της. Στέκεται μόνη, δίνοντας μαθήματα ανάμεσα σε πολιτικές ομάδες που προσπαθούν να τη μειώσουν.
Η ζωή σου συνεχίζει να κυλά, παρατηρώντας μέσα από το παράθυρο τις καθημερινές σκηνές που διαδραματίζονται γύρω σου, ενώ η κοινωνία αλλάζει, οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, αλλά οι αναμνήσεις μένουν. Πηγή: tovima.gr
