Ο κόσμος έχει διαμορφωθεί σε μια πρόστυχη εικόνα, γεμάτη αυτονόητη ίντριγκα, που συνδέεται άρρηκτα με γνωστά πολιτικά πρόσωπα και influencers. Από το μετασυμβατικό στάδιο της νεοτερικότητας, έχουμε επιστρέψει σε πιο αρχαϊκές πρακτικές και αντιλήψεις, αναβιώνουν οι πολιτικές φυλετικών κοινοτήτων και οι μαγικές προσεγγίσεις. Τώρα βιώνουμε μια κατάσταση όπου οι πολιτικοί δεν είναι μέλη ενός σοσιαλιστικού ή εξελιγμένου χώρου, αλλά μάλλον απλά αναπαράγουν κενές ρητορείες που δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική αλλαγή.
Ο Στεφανουά, όπως παρατηρεί κανείς στον ρόλο του, παίζει τόσο τον διεξάγοντα τις απατεωνιές όσο και τον φονικό πολιτικό, λαμβάνοντας ρόλους που είναι αλληλένδετοι. Η πολιτική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κομμάτων είναι γεμάτη κενά και αυτού του είδους οι δυναμικές αποκαλύπτουν τα σοβαρά προβλήματα στην κοινωνία.
Δυστυχώς, ο τρόπος επικοινωνίας είναι επίπλαστος και δεν διασφαλίζει καμία ηθική ή ορθολογική βάση για τη δημόσια συζήτηση. Ο γοητευτικός ομιλητής μπορεί εύκολα να παραπλανήσει το κοινό του, διότι η επικοινωνία γίνεται όχι μόνο χωρίς έναν πραγματικό δεσμό αλλά και απαξιώνεται στην ουσία της. Σημαντική είναι η δημαγωγία του πολιτικού λόγου χωρίς αντίκρισμα και αναγκαστική κωδικοποίηση των πολιτικών ευθυνών.
Αναφορικά με τη Νέα Αριστερά, η αβεβαιότητα γύρω από το πολιτικό της μέλλον αναδεικνύει και την εσωτερική της δομή. Βλέπουμε νέα στελέχη που ενδεχομένως αγνοούν την σημασία της μεταφοράς και δεν είναι ικανά να διαβάσουν την κατάσταση που διαμορφώνεται γύρω τους, ζώντας σε μια πραγματικότητα διαμορφωμένη από μιντιακά είδωλα και παραπλανητικές αφηγήσεις.
Στο δίλημμα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», το «ή» που διαχωρίζει τους όρους, εξομοιώνεται σε μια περίπλοκη κατάσταση. Με μια ματιά στη δημόσια πολιτική, είναι ξεκάθαρο ότι η ηγεσία αποτελεί κλειδί για την κατανόηση και την αντίθεση στον καπιταλισμό. Οι πολίτες θα πρέπει να αναρωτηθούν, πώς μπορούν να αντιληφθούν την πολιτική τους πράξη εν μέσω αυτής της σύγχυσης και αν θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την παθητικότητα που τους έχει επιβληθεί.
Η ανάγκη για έναν ενεργητικό πολίτη είναι επιτακτική, προκειμένου να ξεπεραστεί το φαινόμενο της παθητικότητας και να συμμετάσχει στη διαδικασία της πολιτικής μεταμόρφωσης. Ερωτήματα όπως: “Πώς σκέφτεσαι μέσα από την πληγή;” και “Πώς δρας σαν πρωτόγονος και προβλέπεις σαν στρατηγός;” παραμένουν αναπάντητα, ζητώντας από τους πολίτες και τους πολιτικούς να αναλογιστούν τον πραγματικό τους ρόλο και την ευθύνη τους.
Πηγή: tovima.gr
