Είναι σαφές ότι η ιδέα ότι «προοδευτικό είναι ό,τι μειώνει τις ανισότητες» έχει προκαλέσει πληθώρα αντιδράσεων. Αυτή η άποψη, την οποία διάβασα από ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και φαίνεται να υποστηρίζει και ένας από τους υποψηφίους προεδρικής θέσης στο κόμμα, μπορεί να ακούγεται ελκυστική, αλλά η ερμηνεία της είναι αμφιλεγόμενη. Γενικά, την επαναλαμβάνουν διάφοροι, συχνά χωρίς να κατανοούν τη βαρύτητα των λόγων τους.
Αν ίσχυε πραγματικά αυτή η δήλωση, τότε ο Πολ Ποτ θα μπορούσε να θεωρηθεί ο πιο «προοδευτικός» άνθρωπος της Ιστορίας, καθώς ανέλαβε σφοδρό αγώνα κατά των ανισοτήτων στην Καμπότζη. Οι επιτυχίες του περιλάμβαναν τη μέθοδο του εξαναγκασμού, με την απαγόρευση του γέλιου και την κατάργηση των πόλεων, της βιομηχανίας, του χρήματος και φυσικά των γονέων. Ωστόσο, αυτό τον οδήγησε να εξαλείψει 1,7 εκατομμύρια πολίτες, γεγονός που αναδεικνύει την αντιφατικότητα αυτού του «προοδευτικού» αγώνα.
Η συζήτηση συνεχίζεται και στα πολιτικά μας πράγματα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτική, ανέφερε στη Βουλή ότι ο Μητσοτάκης δεν θα έπρεπε να συναντηθεί με τον Νετανιάχου, ενώ ο λιγότερο προοδευτικός αρχηγός της Νίκης, Δ. Νατσιός, επικρίνει τον Μητσοτάκη για τη συνάντηση με τον Ερντογάν λόγω του «ανόητου» ύφους του. Ίσως εδώ διαφαίνεται μια ενδιαφέρουσα διάκριση: οι «προοδευτικοί» αποκλείουν τις #συναντήσεις που δεν αναγνωρίζουν, ενώ οι λιγότερο προοδευτικοί επιτρέπουν τις συναντήσεις αλλά με περιορισμούς στη συμπεριφορά.
Ανεξαρτήτως των πολιτικών προσηλώσεων, η αίσθηση του χιούμορ και η ικανότητα του ανθρώπου να γελά είναι κάτι που δεν φαίνεται να έχει θέση σε αυτήν τη διαρκή αντιπαράθεση. Όλοι αυτοί οι θεωρητικοί πρέπει να αναρωτηθούν: γιατί οι αστεϊσμοί και το γέλιο θα πρέπει να προκαλούν τόσο έντονες αντιδράσεις; Αντί να επικεντρωνόμαστε μόνο στις ανισότητες, μήπως θα έπρεπε να εξετάσουμε και την ανθρώπινη διάσταση των σχέσεων;
Πηγή: tovima.gr
